Postawa Stojąca

Postawa stojąca cechuje się wyprostowaniem głowy i ciała oraz złożeniem rąk na wysokości piersi (kiedy nie wykonuje się nimi innych gestów).

Postawa stojąca jest wyrazem:

● szacunku dla Boga – dlatego jest przyjmowana przez większą część liturgii, która jest publicznym oddawaniem czci Bogu oraz w czasie czytania Ewangelii dla podkreślenia jej szczególnej rangi pośród innych fragmentów Słowa Bożego;

● radości z odkupienia – jako że dominuje ona w czasie sprawowania liturgii, należy uświadamiać sobie, że Msza św. jest szczególną okazją do wdzięczności Bogu za dar zbawienia;

● funkcji kapłańskiej – tak jak w świecie jak przyjmują ją osoby pośredniczące między stronami (np. adwokat, pełnomocnik), tak przyjmuje ją w czasie odmawiania modlitw i czytania Słowa Bożego kapłan, który jest pośrednikiem między Bogiem i Ludem;

● wolności dzieci Bożych – tak rozumieli ją Ojcowie Kościoła;

● gotowość do działania – jest wyrazem czuwania, a nie ospałości.

Postawa klęcząca

Postawa klęcząca zwykle przyjmowana jest:

podczas modlitwy indywidualnej, ale ma też swoje miejsce w liturgii. Cechują ją zgięte kolana i złożone ręce. Łączą się z nią niekiedy gesty, jak np. bicie się w piersi, pochylenie głowy, wznoszenie oczu.
Może przyjmować ona dwojaką formę: przez krótką chwilę, jako przyklęknięcie lub pozostawanie w pozycji klęczącej przez dłuższy czas.

W ramach liturgii wyraża ona:

● uwielbienie Boga, adorację – dlatego podczas przeistoczenia wierni klęczą, a kapłan przyklęka po ukazaniu postaci eucharystycznych;
● pokutę – jest wyrazem skruchy;
● błaganie – często o przebaczenie i pomoc

Pierwotnie postawa klęcząca nie była w ogóle przyjmowana przez chrześcijan ze względu na to, że zbyt mocno wiązała się z obrzędami pogańskimi, zwłaszcza z boskim kultem cesarza. Z czasem, kiedy przeminęło Cesarstwo Rzymski i powiązania z ówczesnymi obrzędami nie były już tak silne, znalazła swoje miejsce w chrześcijaństwie.

 Postawa siedząca

Postawa siedząca jest: wyrazem słuchania.

Jako postawa przyjmowana celem odpoczynku sprzyja zamyśleniu – wyraża skupienie i sprzyja rozważaniu usłyszanego Słowa Bożego. Z tego względu jest postawą dominującą podczas mszalnej liturgii Słowa – w czasie czytań biblijnych (z wyjątkiem Ewangelii), śpiewu międzylekcyjnego, homilii.

Siedzimy również przez większą część Liturgii Godzin – podczas odmawiania psalmów i czytania perykopy biblijnej. Taka pozycja ciała sprzyja bowiem modlitwie medytacyjnej, sprzyja rozważaniu natchnionych przez Ducha Świętego tekstów, jakimi są np. psalmy stanowiące część Biblii.

Ponadto postawa siedząca jest wyrazem zażyłości – w relacjach międzyludzkich nie przy każdym człowieku zdobywamy się na odwagę, by usiąść. Jako uczniowie Chrystusa, jesteśmy zaproszeni, aby zasiadać z Nim do jednego stołu.

Na podstawie opracowania przez:
 Ks. Michała Lipińskiego CM
Źródło: http://www.oltarz.pl
Rysunki pochodzą z: Ceremoniału posług liturgicznych, Kraków 1987